شک می کنم که نکند لابه لای کاغذ های پوسیده افسانه ها گم شده ام و حالا سر از این جا درآورده ام!

نکند من بخشی از دیوهای داستان مادربزرگ هستم؟

من دیو هستم؟!! فکر نمی کنم...

من به دنیایی دیگر تعلق دارم؟...به سیاهی و تاریکی؟

من جزئ از زوزه ی باد هستم؟

گاهی شک می کنم...

از دست غریزه ام کفری شده ام...از دست محکومیت هایم...

مرا در دنیایی شکننده رها کرده اند!...منی که غریزه ام وحشیانه می غرد...

این عادلانه ست؟!

بعد وادارم می کنند محدودیت ها را بپذیرم...

وادارم می کنند به خودم بقبولانم که محکومم به قوی بودن...!

که محکومم به کنترل ماهیتی کنترل ناپذیر...!

تمامش کنید...

احمقانه ست...اما شاید بهتر باشد به دنبال دریچه ای به سوی افسانه ها بگردم...

که رها شوم...

که به محدودیت ها بفهمانم من محکوم به هیچی نیستم...!

اما دوباره خنده ام می گیرد...به سرم زده است...

مگر می شود...!

افسانه افسانه است...دیو افسانه است...دریچه ی فرار افسانه است...

اما من افسانه نیستم!

چقدر منطقی...!

دیگر دارم عادت می کنم...

انسان ها بهتان حق می دهم...وجودم را باور نکنید...

خودم هم شک کرده ام...

ولی...وقتی نیمه ی سیاهم می غرد...حمله ور می شود...تشنه می شود...

و در آخر می درد و می درد و می درد...

بهم اثبات می شود که واقعی هستم...که وجود دارم...

افسانه ای که افسانه نیست...

و بعد وادار به درگیری می شوم...آن هم با خودم...

تمام وجودم با هم درگیر می شود...

بخش سیاهی با بخشی که نمی دانم اسمش را چی باید بگذارم...انسانیت؟

اما من که انسان نیستم...!

می دانی زورش به سیاهی نمی رسد...سیاهی قدرت دارد...دندان بران دارد...عطش دارد...

اما این بخش عجیب کنار نمی کشد...!

سیاهی را از قبل آشفته تر می کند...اما نمی ترسد...باز هم می ایستد...

بخش عجیبی ست...صبورانه مقاومت می کند...زخمی می شود...درد می کشد...ولی کنار نمی کشد...

تسلیم نمی شود...

اما وای به حال روزی که سیاهی پیروز شود...روزی که تمام من سیاه شود...

روزی که تنها سیاهی بماند و عطر گرم خون...

خون به پا می شود...

و د این میان من هیچ نقشی ندارم جز آن که تبدیل به همان دیو قصه ی مادربزرگ شوم...

این را نمی خواهم...چگونه سیاهی را نابود کنم؟ بخشی از خودم را؟!

بخشی از حقیقت اجتناب ناپذیر را؟

قسمت عجیب درون من قوی بمان...بجنگ و

                                                           بجنگ و

                                                                     بجنگ...

چاره ای نیست...

بیا نگذاریم سیاهی سرکوبمان کند...

من هیچ تمایلی به دیو بودن ندارم...

سیاهی را خاموش خواهیم کرد...و من با اطاعت تام تمام درد هارا به جان خواهم خرید...

تو فقط تسلیم نشو...

من از سیاهی درونم می ترسم...

از پای در نیا...به هر قیمتی...

 

نظرات شما عزیزان: